Posty

Do czego to służy?

Obraz
Do wymiany myśli. „Typographic” powstało z niewiedzy :) mojej niewiedzy i chęci do tego by kopać... Jest pozostałością po książce „Typo Graphic”, pracy licencjackiej obronionej na UŚ w Cieszynie w 2011 roku. Zbierając materiały natknęłam się na wątki, co do których specjaliści mają różne zdania. Mam nadzieję że tutaj też będziemy rozmawiać, spierać się i dochodzić do ciekawych wniosków. Zachęcam do zagladania w boczne zakładki (etykiety) Bo przecież język i typografia to żywa materia. Poniżej to z czego skorzystałam i do czego zajrzeć zachęcam :) Każda z tych książek zawiera dużo przydatnego „mięsa” ;) pozycje książkowe: Bierkowski T.: O typografii . Gdańsk, Czysty Warsztat, 2008. Bringhurst R.: Elementarz stylu w typografii . Kraków, D2D.PL, 2007. Chwałowski R.: Typografia typowej książki . Gliwice, Helion, 2002. Felici J.: Kompletny przewodnik po typografii . Gdańsk, Słowo/Obraz, 2006. Frutiger A.: Człowiek i jego znaki . Kraków, D2D.Pl, 2010. Hochuli J.: Detal w typografii

wyśrodkowanie, układ osiowany, centrowany

Układ tekstu posiadający jednakowe odstępy międzywyrazowe posiadający swoją oś w połowie akapitu. Jest dosyć rzadko stosowany, ale czasem są ku temu powody 😉 -> Wyśrodkowane wiersze zaczynające się lub kończące słabymi graficznie znakami (znakami interpunkcyjnymi, cudzysłowem, myślnikami, wielokropkami, odnośnikami, a także w przypadku liter o ukośnych krawędziach bocznych) zazwyczaj będą wyglądać na przechylone w którąś ze stron. Przesuwamy taki akapit. ->  Umieszczony nad wyśrodkowanym akapitem wycentrowany nagłówek nie zawsze znajdzie się dokładnie nad optycznym środkiem tekstu, zwłaszcza gdy jest złożony kursywą. Należy to skorygować. ->  W tekstach wyśrodkowanych lub w tekstach w układzie chorągiewkowym wyrównanym do prawej trudno jest oznaczyć wcięcie pierwszego wiersza (gubi się ono na tle nierównej krawędzi). Możemy wtedy oznaczyć akapit przez zwiększoną interlinię.

typografia na ekranie

Zasady dotyczące tekstu wydrukowanego na papierze stosujemy także w sytuacji wyświetlania go na ekranie, ale musimy wziąć pod uwagę nowe warunki 😉Mamy do dyspozycji mało pikseli aby odtworzyć kształt znaku. Dodatkowo ok. 3 razy wolniej czytamy tekst z ekranu. W przypadku stron internetowych częściej je przeglądamy w dynamiczny sposób niż czytamy. A biel z ekranu świeci własnym światłem, a nie światłem odbitym, co tworzy większy kontrast między tłem a tekstem. ________________________________________________________________________________________________ krój pisma Mała ilość pikseli składająca się na znak nie jest w stanie odtworzyć dużej ilości informacji o jego ksz­tałcie, więc potrzebne nam są kroje o jak najprostszych kształtach znaków, zwłaszcza przy małych stopniach pisma. Do wyświetlania wiadomości na ekranie najlepiej nadają się kroje: – o słabym kontraście – z dużym oczkiem – z otwartymi światłami wewnętrznymi – z wydatnymi zakończeniami – z szeryfami belkowymi lub bez

justowanie pełne, układ justowany, blokowy

Obraz
Podobno tekst zawsze jest wyjustowany, tylko że cała wolna przestrzeń znajduje się po jednej stronie marginesu 😉 Ale najczęściej mówiąc o justowaniu mamy na myśli justowanie pełne / obustronne / na pełną szerokość.  ->  Przy justowanym tekście dążymy do kompromisu między równomiernością odstępów a częstotliwością przenoszenia wyrazów.  -> W ramach justowania możemy zmienić: światło międzywyrazowe (od M/2 do M/5) i międzyliterowe ±3%, a także zmienić kształt glifów ±2% (pomysłodawcą koncepcji jest Hermann Zapf). J ednak w tekście polskim w kolumnie występuje średnio 7 razy więcej liter niż spacji, wiec zgodnie z tą zasadą dopuszczalne zmiany świateł międzyliterowych i szerokości liter nie powinny przekraczać jednej siódmej zmiany odstępów międzywyrazowych. Im mniej spacji w wierszu, tym mniejsza powinna być ingerencja w światła międzyliterowe i skalowanie glifów. ->  Nie możemy pozwolić aby odstępy międzywyrazowe straciły więcej niż 60% (poziom zwężenia), gdyż zaczn

typografia „na papierze” – tekst poza tekstem głównym

marginalia -> Składamy je mniejszym stopniem pisma niż tekst główny. -> Umieszczamy poza głównym łamem (obok, w wąskim łamie, zwykle na marginesie zewnętrznym). -> Składamy w chorągiewkę ze względu na ich niewielką szerokość. -> Linia pisma pierwszego wiersza każdego z marginaliów powinna się zgadzać z linią pisma tekstu głównego. ________________________________________________________________________________________________ indeksy -> Indeksy składamy pismem o dwa punkty mniejszym od tekstu głównego, tym samym krojem. Możemy złożyć bez dodatkowej interlinii (z interlinią zerową). -> W indeksie, w pozycji odsyłającej do ilustracji numer strony często składany jest odmianą półgrubą. -> Po haśle głównym stawiamy odstęp półfiretowy. -> Wpisy w indeksie nie wymagają kropki na końcu. -> Wszystkie wpisy podkategorii składamy jeden pod drugim z wcięciem (zazwyczaj firetowym) lub jeden za drugim oddzielone średnikiem. ______________________________________

tabele

😇 iiii lecimy:    -> Tekst w tabelach układamy poziomo (w rzadkich przypadkach po skosie).  ->   Tekst składany jest pismem mniejszym o 1 lub 2 od tekstu głównego (często ośmiopunktowym). W obrębie tabeli nie zmieniamy rozmiaru pisma.  ->   Stosujemy niewielką interlinię , często zerową, gdyż w tabeli mamy i tak dużo światła. ->   Stosujemy minimum elementów takich jak linie, ramki, kropki i inne ograniczniki. Jeżeli takie podziały okażą się konieczne to powinny przebiegać w kierunku dominującym podczas czytania (pionowo w wykazach, indeksach, tabelach numerycznych, poziomo w innych przypadkach).  ->   Nie nadużywamy znaków interpunkcyjnych. ->   Linia pionowo oddzielająca pierwszą lub ostatnią rubrykę od marginesu zazwyczaj niczemu nie służy. ->   Gdy kolumny rozdzielimy pionowymi liniami marginesy rozdzielające możemy zmniejszyć do 6 czy 5 punktów, w innym wypadku kolumny oddzielamy odstępem jednofiretowym. ->   W tabelach z rozdzielający

tytularia

->   W polskiej tradycji hierarchię tytułów opisuje się zwykle numeracją rzymską albo arabską .  ->   Tytułów nie kończymy kropką . ->   Tytuły (jak i krótkie teksty) możemy składać z interlinią ujemną . -> Nie dzielimy i nie przenosimy wyrazów w tytułach (wyjątek stanowią tytuły wielowierszowe składane na pełną szerokość wąskiego łamu).  -> Tytuł wielowierszowy tak dzielimy na wiersze, aby każdy z nich stanowił logicznie zakończone pojęcie. ->   Światło nad tytułem powinno być większe niż pod tytułem. ->   Przy tworzeniu tytułów zachowujemy register . Wysokość tytułu i jego marginesów powinna być wielokrotnością wysokości linii zwykłego tekstu. ->   Jeżeli składamy tytuł pismem większego stopnia niż tekst główny i chcemy zmniejszyć jego ciężar optyczny możemy do tego celu wykorzystać jasny krój lub cieńszą odmianę kroju użytego w tekście podstawowym. Możemy też  (jak czyniono od XV wieku) użyć wersalików konturowych nazywanych również świetlist

kerning

Kerning to korygowanie nierównych odstępów spowodowanych kształtem określonych dwóch znaków ( definiowanie świateł dla określonych par znaków) .  Dokładne zbadanie tablicy kerningu wymaga sprawdzenia wszystkich możliwych kombinacji znaków.  Zmiany odstępów dokonywane są na podstawie tabel kerningowych umieszczonych w fontach. Tabele te zawierają określone pary liter wraz z wartościami odstępów, wyrażonymi w ułamkach ema (fonty wysokiej jakości zawierają od 500 do 1000 par kerningowych).  Zazwyczaj wartości kerningowe są liczbami ujemnymi, przestrzeń między znakami ulega zmniejszeniu.   ->  Aby móc dokonać kerningu ręcznego musimy najpierw sprawdzić tracking .  Ewentualne błędy w odsadkach można szybko znaleźć, wyłączając kerning i składając znaki w dużym stopniu, parami: 11223344... aabbccddee...   Jeżeli światła w obrębie par wydają się różne albo światła wydają się za małe lub za duże, to prawdopodobnie odsadki wymagają zmiany.  ->  Zmiany kerningowe wyrażone są w jedno