ligatury
Zastępują dwa lub trzy znaki pojedynczą jednostką typograficzną, zapobiegają nakładaniu się na siebie znaków. O tym, że jest to ligatura świadczy fakt funkcjonowania jako jeden glif.
-> Ligatur nie powinno się stosować w składzie, w którym zwiększone są odległości międzyliterowe oraz w książkach dla dzieci.
-> Istnieją ligatury leksykalne i typograficzne (leksykalne: æ, œ,ß itp., typograficzne: fi, fl, ff, ffi, ffl).
-> Typowe łacińskie pismo dziełowe zawiera od 10 do 12 ligatur: æ, œ, Æ, Œ, ß, fi, fl, ff, ffi, ffl, czasem fj, ffj. Fonty OpenType zwykle posiadają pięć łacińskich ligatur, wiele z nich zawiera też dwie skandynawskie ligatury, czasem także ligatury ozdobne i archaiczne:
– łacińskie ligatury ff ffi ffl fi fl
– skandynawskie ffj fj
– ozdobne i archaiczne Th fi fl ffi ffl
Elementy wcinające się w pola innych znaków nazywamy przewieszkami. Istnieją kroje, w których w żadnej sekwencji znaków nie pojawiają się przewieszki. Kroje zaprojektowane bez koniecznych ligaur to m.in. powstałe w XX wieku: Aldus, Melior, Mendoza, Palatino, Sabon, Trajanus, Trump Mediäva. Inne kroje, które również nie potrzebują ligatur to w większości kroje bezszeryfowe. Fonty bez koniecznych ligatur mogą posiadać glify pseudoligatur, których użycie nie wpływa na wygląd składu. Mogą nadawać tekstowi szlachetny wygląd, ale skład bez ich stosowania nie spowoduje żadnych konfliktów między literami. Natomiast ligatury są istotne m.in. w krojach: Gill Sans (Erica Gilla), Legacy Sans (Ronalda Arnholma), Scala Sans i Seria Sans (Martina Majoora).
-> Ligatur nie powinno się stosować w składzie, w którym zwiększone są odległości międzyliterowe oraz w książkach dla dzieci.
-> Istnieją ligatury leksykalne i typograficzne (leksykalne: æ, œ,ß itp., typograficzne: fi, fl, ff, ffi, ffl).
-> Typowe łacińskie pismo dziełowe zawiera od 10 do 12 ligatur: æ, œ, Æ, Œ, ß, fi, fl, ff, ffi, ffl, czasem fj, ffj. Fonty OpenType zwykle posiadają pięć łacińskich ligatur, wiele z nich zawiera też dwie skandynawskie ligatury, czasem także ligatury ozdobne i archaiczne:
– łacińskie ligatury ff ffi ffl fi fl
– skandynawskie ffj fj
– ozdobne i archaiczne Th fi fl ffi ffl
Elementy wcinające się w pola innych znaków nazywamy przewieszkami. Istnieją kroje, w których w żadnej sekwencji znaków nie pojawiają się przewieszki. Kroje zaprojektowane bez koniecznych ligaur to m.in. powstałe w XX wieku: Aldus, Melior, Mendoza, Palatino, Sabon, Trajanus, Trump Mediäva. Inne kroje, które również nie potrzebują ligatur to w większości kroje bezszeryfowe. Fonty bez koniecznych ligatur mogą posiadać glify pseudoligatur, których użycie nie wpływa na wygląd składu. Mogą nadawać tekstowi szlachetny wygląd, ale skład bez ich stosowania nie spowoduje żadnych konfliktów między literami. Natomiast ligatury są istotne m.in. w krojach: Gill Sans (Erica Gilla), Legacy Sans (Ronalda Arnholma), Scala Sans i Seria Sans (Martina Majoora).
Komentarze
Prześlij komentarz