dzielenie wyrazów
-> Przed przenoszeniem zostawiamy min. 2 znaki, a przenosimy min. 3 znaki.*
*Polska Norma (Zasady składania tekstów w języku polskim) zaleca żeby przy szerokości wiersza 51–60 znaków (typowy skład książkowy) nie dzielić wyrazów dwusylabowych. Unikamy również oddzielania krótkich części wyrazów, takich jak ligatury -fi, końcówki -li.
-> Unikamy sytuacji, w której końcówka przenoszonego wyrazu lub jakikolwiek wyraz mający mniej niż 4 litery stanowi końcowy wiersz akapitu.
-> Przenosimy nazwy własne tylko w ostateczności, chyba że pojawiają się równie często co rzeczowniki pospolite.
-> Unikamy dzielenia wyrazów w więcej niż 3 kolejnych wierszach chyba, że poskutkuje to nadmiernym zwiększeniem odstępów międzywyrazowych.*
*Polska Norma (Zasady składania tekstów w języku polskim) określa ilość kolejnych przeniesień na maksymalnie 4.
-> Dywizy na końcu wiersza można wysunąć na prawy margines. Tworzą one przejaśnienia, które sprawiają, że wiersz wydaje się krótszy.
-> Niektóre źródła podają, że obie części przenoszonego wyrazu powinny się znajdować na tej samej kolumnie. Jednak najważniejsze jest abyśmy nie przenosili w miejscach, gdzie uwagę czytelnika mogą rozproszyć takie dodatkowe informacje jak: mapy, wykresy, fotografie, wyimki, okienka i inne elementy naruszające ciągłość tekstu.
-> W języku polskim przenoszenie/dzielenie wyrazów oparte jest na kryterium fonetycznym i morfologicznym. Według kryterium fonetycznego, dzielimy wyrazy zgodnie z ich podziałem na sylaby, według kryterium morfologicznego dzielimy między przedrostkiem a rdzeniem, zgodnie z cząstkami znaczeniowymi (morfemami). Kryterium morfologiczne traktujemy jako nadrzędne wobec fonetycznego. Grupy spółgłoskowe złożone z dwóch jednakowych liter, np.: nn, rr, ll, tt, mm, itp. dzielimy zawsze pomiędzy powtarzającymi się literami.
*Polska Norma (Zasady składania tekstów w języku polskim) zaleca żeby przy szerokości wiersza 51–60 znaków (typowy skład książkowy) nie dzielić wyrazów dwusylabowych. Unikamy również oddzielania krótkich części wyrazów, takich jak ligatury -fi, końcówki -li.
-> Unikamy sytuacji, w której końcówka przenoszonego wyrazu lub jakikolwiek wyraz mający mniej niż 4 litery stanowi końcowy wiersz akapitu.
-> Przenosimy nazwy własne tylko w ostateczności, chyba że pojawiają się równie często co rzeczowniki pospolite.
-> Unikamy dzielenia wyrazów w więcej niż 3 kolejnych wierszach chyba, że poskutkuje to nadmiernym zwiększeniem odstępów międzywyrazowych.*
*Polska Norma (Zasady składania tekstów w języku polskim) określa ilość kolejnych przeniesień na maksymalnie 4.
-> Dywizy na końcu wiersza można wysunąć na prawy margines. Tworzą one przejaśnienia, które sprawiają, że wiersz wydaje się krótszy.
-> Niektóre źródła podają, że obie części przenoszonego wyrazu powinny się znajdować na tej samej kolumnie. Jednak najważniejsze jest abyśmy nie przenosili w miejscach, gdzie uwagę czytelnika mogą rozproszyć takie dodatkowe informacje jak: mapy, wykresy, fotografie, wyimki, okienka i inne elementy naruszające ciągłość tekstu.
-> W języku polskim przenoszenie/dzielenie wyrazów oparte jest na kryterium fonetycznym i morfologicznym. Według kryterium fonetycznego, dzielimy wyrazy zgodnie z ich podziałem na sylaby, według kryterium morfologicznego dzielimy między przedrostkiem a rdzeniem, zgodnie z cząstkami znaczeniowymi (morfemami). Kryterium morfologiczne traktujemy jako nadrzędne wobec fonetycznego. Grupy spółgłoskowe złożone z dwóch jednakowych liter, np.: nn, rr, ll, tt, mm, itp. dzielimy zawsze pomiędzy powtarzającymi się literami.
Komentarze
Prześlij komentarz